Tesellisiz Ruh
Yazar: Feyzullah YÜKSEL on 3 Ekim 2022
Ruhum kitaplar arasında kurutulmuştur
tesellisiz karanlıklar karalamalıklar
ruhum tesellisini bir kitabın içinde unutmuştur
hatıralar dönüşünce çizgisiz kağıtlara
bütün sayfaları ömrümün sona doğru bir nefeslik uçuştur
içimdeki hapis ruhu ararken, dışımda
ölümün özgür kanatlarını ruhum,
içimden çıkmakta bulmuştur.
İnsan kendine yeterince yetmeyince kaybetmiştir.
yeterince yetme!
sen yani bende fazla olan
seni bırakınca ciğerlerimden, biri tufan diyecek;
diğeri işte diyecek bu kurtuluştur!
İçimdeki sızıya şiir bulunamamıştır
sızlanmak suya has olsaydı kimse bilmezdi
insan su olsaydı -ki biraz su’dur biraz toprak-
kim bilebilirdi sızısını bir şiirden?
insanı biraz toprak olmaklık veriyor ele
biraz nefesi Tanrı’nın
sokak sokak içimin derinliğinde
kendime yabancı ruhumu aramak
dışımın karanlığından sıyrılıp içimin aydınlığına adım atmak
suyu bulandıran toprağımı yoğurup
Tanrı’nın has nefesine ulaşmak için
elimde bilgiden tesellilerle yol alıyorum
Elimde ruhuma dair iz kalmamıştır
Cebrail’in ayak izlerinden bir yolunu bulsam ruhumun
belki içimdeki Samiri ayağa kalkar
böğüren bir ruha kimse talim etmez
dilimin ucuna kelimeleri takıp gezsem
kimsenin kınında gezinmez aşk
Bütün izler ayaklara doğru yol alıyor
bakıyorum biraz önce ordan geçmiş ruhum
biraz anlasaydım şiirden
kendi ruhumu ağzıma çekmiş sanırdınız
bir insan bu kadar burun buruna gelmemeli ruhuyla
çemkirdim ve tesellisiz bir kitaba kaldırdım ruhumu
şimdi içinde ölümü kurutuyor kitap
içimdeki ölüm ruhumu kurutuyor…
Yorum Yazın
Not: Yorumlar denetimden geçmektedir.