Yaşımın Başını Alıp Gittiği Çiğlik
Yazar: Feyzullah YÜKSEL on 3 Haziran 2022
Bir çiğlik var damağımda
Ağzımda ıslanmadan yutuyorum kelimeleri
Bazen eksik bir cenin ağlamadan ölüyor dilimde
Sakat bir söz var
kendini boş bir duvarın çivisine asmış
Çivilenip duruyorum zaman zaman
Duvarı çividen söküyor
Sözün sakatlığına asıyorum
Doymak bilmeyen bir açlıktır zihnim
Kendini emiyor günboyu
Acı bir tadı var kendiliğin
Yitip gidiyor insan kendini çiğnemekten
İnsan kendinden uzağa
İnsanlara yaklaşırken gidebilir mi?
Çiğliğini tükürür gibi atıp sonra
Toplu olmanın ısısında pişebilir mi?
Kendimin uzağındayım
Çok olmak yakıyor bir zaman
Hamım ve yanmak
Pişiyor olmanın yakınında olmaktır
Kendimin yakınındayım
Çokluk ezici bir yorgunluğu
Çoğunluk yokluğu
Yokluk beni, varlığı sonra diğer herkesi
Bir kılıyor. Birleşiyoruz. Hiçleşiyoruz..
İçimde yürüyorum günboyu
Kendi ayaklarına takılıp düşmek gibi bu
Kimseye dokunmadan çarpmadan
Özür dilemeden
Kimseleşmeden
Hiçleşmeden en çok
İnsan olmak sansasyoneldi
kendi olmak…
Uzun sessizlikler sonra
Yorgunluklar
Terli alınlar biriktiren zamanlar sonra
Yaşımın başını alıp gittiği
Büyümenin yüzdeki gölgeliğinden sonra
Sana çarptım her nasılsa
Çiğliği sildi damağım
Dilim çözüldü ve binlerce kelime doğdu
Duvarda gözlerimin astığı bir resmin var
Çivi
Siyah bir nokta
Ehemmiyesiz ve paslı
Sakatlığını topluyorum sözün
Sana doğru yürüyor..
Sona doğru…
Yorum Yazın
Not: Yorumlar denetimden geçmektedir.