Belki bir gün karşılaşırız. tesadüfen hiçbir şey olmamış gibi , Ne kadar normal geliyor insana değil mi? İnsan bu ya! Ne yaparsın Hayatın kargaşa ve gürültüsünden uzakta karşılaşırız belki! Belki Yağmur olursun gözlerime, bulut olursun kirpiklerime ,rüzgar olursun saçlarıma… bir duada, bir Sevda da, Bir gökyüzünün altında kavuşamadığımız gibi. Herhangi bir coğrafyada, Herhangi belirsiz bir Mezopotamya içerisinde seninle buluşan sesimiz, tutuşan ellerimiz, kökleriyle bağlanan iki nehir gibiyiz.
Nasıl dost edinebiliriz ve dost nedir? Derdini dilediğin gibi anlatabileceğin, sevincini rahatça paylaşabileceğin, yanındayken sanki tek başınaymışsın gibi kendini rahat hissettiğin kişi “dosttur”. Dilinden çok iyi anladığın kişi “dosttur”. Her zaman, ne olursa olsun, iyi ve kötü her türlü şartta, yanında bulunan kişi “dosttur”. Samimiyet, vefa, güven, sevgi vs gibi değerler ne kadar güçlüyse dostluk bağları da o kadar kuvvetleri olur.
Büyüyünce ne mi olacağım? Bilmem. Ne gelirse onu seçerim galiba. Sonuçta ne istediğim önemli değil. Mesela doktorluk bana göre değil, ben yapamam zor iş. Mühendislikte epey zor bir kere, o matematik hesaplamaları çok karışık, anlamam ben. Avukatlık, yok hayır, hukuk hiç olmaz, ben o kadar kitap okuyamam. Mimarlıkta yapamam.
Bir gece ansızın geleceğim odana Zemheri olsun mevsimlerden. Sakla beni, ısıt nefesinle ellerimi, Gözet, koru yüreğinle bedenimi. Uyu, uykuya hasret kalmış bedevi kuşlar gibi. Uyut bir babanın yavrusuna ninni söylediği gibi. Sakla beni, O iki kaşının arasına oturt baş harfimi. Saltanat ilga olmuşsa bile, kursun kalbin hilafetin dengesini. Ebu Bekir olsun sadakatin, Ömer olsun adaletin, Osman olsun meziyyetin, Ali olsun cesaretin… Sakla beni, onların Esmalarını, Fatımalarını, Gülsümlerini, Rukiyyelerini sakladığı gibi.
Senin için döktüğüm Şu hadsiz göz yaşlarımı biriktirsem İçimizde ki yangınları söndürmeye yeter miydi? Yeşerir miydi? İçinde bana karşı olan bozkır Yeşerir miydi adıma bir çiçek Küçük bir unutma beni çiçeği
Beklenen gün gelmişti tüm doğa, rüzgar, güneş, dünya ve en çok da ömür Hanım beklemişti bizi Çünkü artık seni de yazmak, saymak istiyordu Tıpkı diğerleri gibi ve biz istesek de istemesek de bir çığlıkla açmıştık gözlerimizi dar-ı hüzne belki saatlerce ağlamıştık ama bir okşamayla bir sarılmayla unutmuştuk üstümüzdeki yükü ve biz artık emanet edilen yerdeydik Ay yüzlü bir melek bizi öpüyor, kokluyor, okşuyor, giydiriyor ve yediriyordu yanında büsbüyük kocaman bir kahramanla nedenini bilmediğim küçücük bir şey hareketleniyor vücudumda tıpkı bir kuşun kanatları gibi kan akışım hızlanıyor ellerim ayaklarım istemsizce onlara Karşılık veriyorlardı Günler, Aylar, yıllar demeden yazmıştı Ömür Hanım yazabildiği kadar Her gün yol boyunca yeni bir gülüş, yeni bir mutluluk ve yeni bir hüzün şekli keşfediyorduk çok insan tutmuştu elimizden yalnız kalacağımız günü unutturmadan belki yol bazen tozlu, bazen yağmurlu ve bazen tümsekliydi ama seni Yol kenarındaki tek başına açan sarı bir çiçek umutlandırıyordu belkide bir yerde okumuştum ” ilk gülücüklerle kucak aç mevsimlere yürü yürüyebildiğin kadar” öyle yapalım olur mu Çünkü biz de bir gün yumacaktık gözlerimizi Sonsuzluğa hazırlamak üzere Oysa ömür bir yudum su, ağaçtan düşen bir yaprak ve bir gözyaşıydı….? Merve Sena BİÇER
Sonsuzluğun ötesinde seviyorum seni. Köşe başında bekleyen mutsuzluklardan sıyrılarak. Sarılarak ümide her koşulda sımsıkı, tutunarak sırattan ince bir dala veyahut isimsiz zikirlerden bi haber yaşayarak. Sonun başı mı yokluğun ortası mı fark edemeyerek, kaygıların ve olumsuzlukların baş göstermeden uzayıp gittiği yolları unutarak, kaçarak yüzümüzü saklayan alacakaranlıklardan, verdiğimiz sözlerden ve ettiğimiz yeminlerden. Sade ve terütaze bir hayata yeniden başlarken, üstümüze yıldızlı göğü örterek ve şahit tutacağımız her anı barizce izleterek, kıytırık bir gülümsemeyle uğurlayacağız göktekileri. Ki yeryüzündekiler bilmeyecek kaç dirheme sattığımız acılarımızı veyahut göz kapaklarımızın ardında gizlediğimiz kararlarımızı. Öyle alelade bitmeyecek hikayemiz! Bitmeyecek ki ben sonsuzluğun ötesinde seviyorum seni, içimde yaşayarak,öldürerek ve tekrar dirilterek. Toprak dahi zayi edemeyecek. Nefes olup göğe karışacak evrenin bildiği bir dile bürünecek ve Allah’a ulaşacak saklayacak ve bizi başka bir dünyanın merkezine atayacak..
DİLİN TANIMI VE ÇEŞİTLİ KAVRAMLARLA İLİŞKİSİNİN İNCELENMESİ
Dil, her milletin doğal bir anlaşma aracı, kendine özgü sosyal yapısının harcıdır. Her milletin ortak bir dili, ortak bir kültürü ve ortak bir inancı vardır. Milletin ortak dili ana dilidir. Ana dil toplumun her kesiminde sarsılmaz bir birlik yaratır. Aralarında anlaşma dizgesini oluşturur. Bu makalenin amacı; dilin tanımını, dilin sınıflandırılmasını yapabilmek; tarihten günümüze gelişimini, dil becerilerini, dil ve kültürün ilişkisini, dil ile toplumun ilişkisini, Türkçenin güncel sorunlarını, dilin millet hayatındaki yerini, Türk Dilinin diğer dillerle ilişkisini, diller arası etkileşimi, Türk Dili dersinin muhtevasını (içerik),dil ve iletişim ilişkisi bakımından açıklayıp incelemektir. Sonuç olarak; dil hayatımızın olmazsa olmazı en önemli aracıdır. Hayatımızın her anında ve her alanında bizimle birliktedir. Dilimizin diğer kültür ve toplumlarla ilişkisinin farkında olup, dilin önemini kavrayıp dil kullanma becerilerini geliştirmeliyiz ve bu konuda daha hassas davranmalıyız.
Beni benliğimle benden daha çok bilenimsin. İçimi, sükunetimi, biçare duruşumu ve sol yanımın sızısını. Elimi yegane sana açtım. Bilirim ki en cömert olan sensin. Beni yaralarımla büyütenimsin. Bu da senin varlığına bir delalet değil midir? Yalnız senden ister, yalnız sana söylerim içimin bana fısıldadığı her bir kelamı ve hiç kimselere söyleyemediklerimi. İnsanlar yalnızca başı dertte olduğu zaman mı koşar sana. Oysa benim derdim benim gibilerle. Benim derdim, senin varlığını bilip yokmuş gibi davrananlarla.
