lam u cim

Yazar: Erkan KADĞA on 3 Temmuz 2023

Kategoriler: Genel, Gündem, Şiir
Etiketler:

o mutaassıp feryadın yankısı
yüreğine kadar vadiyi yardı
keskin zamanın elinde kör bıçak
derin çizgilerle uyardı
alnından
sen anla diye
aynadan
sonsuzluğun dağlarını bile sıra sıra ayırdı
anladın mı, kimsin sen!

hayal meyal güvercinler uçardı kenarından
birileri konuşurdu hışırtının mantığıyla
örümcekler kaçardı içine
çünkü gözler genelde uykuya dargın
turuncu lavlar batardı gülüne
boğulurdu vakanüvis
derin noktasından, ta virgülüne
ey gözleri hala ufuklara dalgın
kimsin sen

rehamin homurdanırdı dünya
gecenin boyu yıldızlara uzardı
okur dönerdik mağaradan
sabahında boğazımızı sıkardı
günbegün daralan küçeler.
akrep vardı
üç defa kırardı kaburgalarımızdan
boğa boğan niteliksiz niceller.
artık nefes nefese göz
kılcalları inceler
-ki gerçekten inceler-
son nefes mühürsüz damgalardı
şahınşah’ın bile damarından
kimsin ki sen!

vatan derdi adına
sırtındaki dağdan çiçek koparan muhteris
kökünden sökülmüş
çınarların görülmediği topraklardı.
hiçbir şey saklamadı kırkmerak mütecessis
çınarın sökülmüş köklerini saklayan
çınardan dökülen kurumuş yapraklardı.
etrafına iyi bak
ey dökülmemiş kuru yaprak
örtmüş buz, örtülü beyazı
her şey bürünmüş, büzüşmüş, büzülmüş
yağmurlar da üzülmüş
kurak, çorak toprak
olmuş sonra bozulmuş olan
her nefesi isimli
mutlaka nefessiz kalan
şimdi vatanın nere ve kimsin sen?

yuvasından fırlamış o nefesi
alamıyorum
beyaz bir sis geliyor uzaktan
daha ayağıma gelecekti niceler
hiç sonuna gitmedim
hepsi aynı çıkmazdı zaten
ama bu şehirde duvarlar briket
damlar taş levhalardan
ismim okunur taş kafalardan
nefes alamıyorum
bu şehirde yorganlar toprak
bu şehrin çamuru insandan
nefes alamıyorum
hemen önümdeki cellat
ey isimsiz şahide!
kimsin sen!

yanıbaşındaki saat da durunca, durdu
doksan sekizi kurgu olan havadis
yüzünde yüz söndü ve yanardağı.
bir daha da kurmadı müessis
ilk nefesten hemen sonra
bir bebek ağlaması duyunca, kurdu
yeni bir ceylan tuzağı.
ellerini gözleri ile sildi his
ki o gözler geceye kırgın
sabahın kenarına oturunca, vurdu
dağdan düşen son çatlak çanağı.
bütün vazolar da kırılmışken
ey hala yaşayabilen çılgın!
ey çok şeyli ama müflis!
sadece beyazı severken sis
söyle bari, kimdin sen!